اگر به تمام صخره های قدیمی دهه 80 مانند Buoux، Verdon یا مسیرهای عمودی در Arco فکر کنید، اکثر کوهنوردان موافق هستند که نمرات سخت است. برخی می گویند که آنها به طرز وحشیانه ای کیسه شن هستند. به نوعی می توان انتظار داشت.
در طول سال ها، با توسعه سالن های ورزشی کوهنوردی و کفش کوهنوردی ضد آب و مدرن و همچنین دسترسی بهتر به تمرینات بدنی، قوی شدن بسیار آسان تر می شود. و این قدرت می تواند به شما کمک بزرگی در اورهانگ کند.
در دهه 80، سالن‌های ورزشی سنگنوردی وجود نداشتند و بیشتر کوهنوردان بر روی دیوارهای آجری یا بتنی حرکت می‌کردند یا تراورس می‌کردند. بیشتر صخره‌های کوهنوردی ورزشی عمودی یا صاف بودند، با پایه‌ها و پایه‌های بسیار کوچک که قدرت در عضلات دوسر و هسته شما چندان مفید نیست.
اگر در دهه 80 یکی از ستاره‌های سنگنوردی بودید، احتمالاً در سنگنوردی با چهره‌های فنی بر روی پایه‌های کوچک استاد بودید. این سبکی بود که شما بیشترین امکانات را برای تمرین داشتید، با توجه به اینکه سالن های ورزشی کوهنوردی وجود نداشت و مسیرهای آویزان بسیار نادر بود.
من مطمئن نیستم که چرا قبلاً هیچ جذابیتی برای قرار دادن مسیرهای بیشتر در برآمدگی ها وجود نداشت. من پیشنهاد می‌کنم که سنگ در دیوارهای عمودی محکم‌تر و تمیزتر باشد. آب جاری دیوار را تمیز می کند و همه چیز را از بین می برد. هنوز مسیرهای زیادی در دهه 80 وجود داشت که با اخلاقیات قوی در برابر خروج از راپل باز شد.
اگر تمایل دارید مسیرها را به این سبک باز کنید، بهتر است دیواری از سنگ های ضد گلوله را انتخاب کنید تا یک برآمدگی فشرده که قبل از اینکه بتوانید از آن بالا بروید نیاز به تمیز کردن زیادی دارد.
هنگامی که این کوهنوردان خود را با کشیدن بر روی کوچکترین پایه های ممکن در دیوارهای عمودی سازگار کردند، شروع به مقابله با دیوارهای تندتر کردند. آنها شروع به درجه بندی این برآمدگی ها بر اساس میزان تلاشی کردند که به طور ذهنی احساس می کردند. ا
گر تمام زندگی خود را در صورت عمودی بالا می‌روید، و سپس چیزی شیب‌دار را امتحان می‌کنید، جای تعجب نیست که احساس سختی داشته باشید.
از سوی دیگر، هنگامی که یک کوهنورد مدرن که به کوهنوردی در سالن ورزشی و زمین های شیب دار عادت دارد، دیواره ای عمودی و کرک دار را امتحان کند، به ناچار احساس فوق العاده سختی برای درجه پیدا می کند.
