از سجاده های نماز برای مراسم مذهبی استفاده می شود، معمولاً دعا برای یک نفر در نظر گرفته شده بود. سجاده هایی که برای اقامه نماز 2 تا 3 نفر یا بیشتر در نظر گرفته شده بود کم کم تولید می شد.
سجاده های نماز معمولاً سجاده های کوچکی هستند (از 50 در 100 سانتی متر تا 80 در 130 سانتی متر).
«فرش های نماز» فرش هایی است که بعد از ظهور اسلام بافته می شود.
سجاده گلدوزی شده بزرگ را معمولاً «سجاده‌های شکست دسته‌جمعی» می‌نامیدند.
هدف اصلی بافت «فرش های نماز دسته جمعی» از آنجا ناشی می شود که چندین نفر همزمان عبادت می کنند.
سجاده های نماز دسته جمعی را در میان مردم «سجاده نماز خانواده» می نامند.
سجاده های نماز دسته جمعی معمولاً برای خانواده های پرجمعیت (6 تا 7 نفر) بافته می شد.
سجاده های نماز دسته جمعی با اندازه بزرگتر معمولاً برای مساجد بافته می شد.
فرش‌های نماز آذربایجان، ترکیه و آسیای میانه، بار دیگر تأیید می‌کند که مردمان ساکن در این نواحی از قدیم الایام دارای نام خانوادگی، ریشه و سنت‌های مشترک هنری بوده‌اند.
فرش شیخ صفی که قبلاً «فرش اردبیل» نامیده می شد، در سال ۱۵۳۹ به دستور حاکم صفوی طهماسب اول توسط شخصی به نام کاشانی مقصود و به منظور دعای جمعی و صدقه برای مسجد «شیخ شافی» بافته شد.
در سال 1893 انگلیسی ها آن فرش را خریدند و به لندن بردند.در حال حاضر اصل «فرش شیخ شافی» در موزه ویکتوریا و آلبرت لندن نگهداری می شود.
قالی‌های نماز به نام‌های «نمازاز»، «چینماز»، «جین‌ماز»، «لچکلی»، «مهرابی» (مهرابلی) و نیز (عمدتاً در عربستان) «سجاده» شناخته می‌شوند. سجاده») و در ایران به آن «تقی»، «جانماز» می گویند، هم از نظر قالب و هم از نظر ترکیب با سایر فرش ها تفاوت دارد.
در زمان شاه عباس (قرن شانزدهم) و پسرانش « قالی‌های نماز برای عبادت بافته می‌شد، با کتیبه‌های عربی تزئین می‌شد – از قرآن آیات «الله اکبر»، «یا علی» گلدوزی می‌کردند.
این نقش‌ها در قسمت بالایی فرش قبلی نوشته شده بود. فرش‌های نماز بافته شده در آذربایجان شمالی از نظر نقاشی با فرش های نماز بافته شده در آذربایجان جنوبی تفاوت داشت.
در آذربایجان جنوبی کتب دعای لمسی در موضوعات مذهبی نوشته نمی شد، بلکه موارد ضروری در هنگام نماز مانند تسبیح، شانه برای ریش، مهر، کتاب دعا به تصویر کشیده می شد. گاهی از قسمت چپ و راست تصویر دست می بافتند.
با این اوصاف می توان نتیجه گرفت که نمازخانه ها در قرن چهاردهم میلادی ایجاد شده است، زیرا مسلمانان توجه ویژه ای به نماز داشتند.
دعاها را از نظر ترکیب به دو دسته می توان تقسیم کرد.
