لامپ های فلورسنت معمولاً با 230 ولت AC کار می کنند، با این حال، ولتاژ احتراق 300 ولت تا 450 ولت برای احتراق یک لامپ فلورسنت مورد نیاز است.
برای دستیابی به این ولتاژ احتراق هنگام روشن شدن، به استارت و سیم پیچ خفه کننده نیاز است.
استارت یک لامپ درخشان است که در آن یک الکترود یک نوار دو فلزی است.
پس از روشن شدن، یک تخلیه تابش رخ می دهد، با جریان کمی در مدار جریان می یابد.
نوار دو فلزی دو الکترود را اتصال کوتاه می کند و باعث افزایش جریان می شود، این باعث می شود که سیم های تنگستن بدرخشند و الکترون ساطع کنند.
گاز موجود در لامپ صد وات رسانای الکتریکی می شود، در همان زمان، الکترود دو فلزی در استارت خنک می شود و به طور ناگهانی مدار را می شکند.
به دلیل خود القایی، این منجر به افزایش ولتاژ کوتاه 300 ولت تا 450 ولت در سیم پیچ چوک می شود که برای روشن شدن لامپ کافی است.
الکترون های لامپ بسیار شتاب می گیرند و یونیزاسیون ضربه رخ می دهد. در عین حال، سیم پیچ چوک به دلیل خودالقایی، جریان را در مدار کاهش می دهد.
در یک لامپ فلورسنت فقط مقدار کمی نور مرئی تولید می شود و بیش از 60٪ آن نور ماوراء بنفش نامرئی است.
این نور فرابنفش به فسفر برخورد می کند و در آنجا به نور و گرمای مرئی تبدیل می شود.
با لامپ های فلورسنت مدرن، راندمان 25٪ به دست می آید. لامپ های معمولی تنها 5 درصد بازدهی دارند.
هنگامی که لامپ روشن می شود، دو الکترود تنگستن با گسیل ترمیونی الکترون ساطع می کنند.
اینها توسط ولتاژ بین الکترودها شتاب می گیرند و به اتم های گاز برخورد می کنند. اتم های گاز با یونیزاسیون ضربه ای یونیزه می شوند.
در عین حال، آنها تشعشعات فرابنفش نامرئی ساطع می کنند که باعث درخشش لایه فسفر می شود.
