چه ساعت مچی، چه ساعت شنی، چه ساعت گوچی نگین دار و چه ساعت فاخته دست ساز – ساعت ها به طور فزاینده ای نیز اقلام کلکسیونی هستند که نمی توانند از جادو و زیبایی شناسی این شیء مرموز روزمره فرار کنند.
ساعت یک دستگاه اندازه گیری زمان است.
ساعت، دقیقه و ثانیه از روز را که در آن هستیم را نشان می دهد، به عنوان کرونومتر می تواند دوره های زمانی را اندازه گیری کند و به عنوان ساعت زنگ دار می تواند مردم را از خواب بیدار کند.
یافته‌های باستان‌شناسی نشان می‌دهد که انسان‌ها همیشه برای اندازه‌گیری زمان تلاش کرده‌اند.
در روزهای اولیه بشر، مردم از پدیده‌های نجومی برای جهت‌یابی استفاده می‌کردند، زمان روز را با کمک سایه‌بان‌های ساده می‌خواندند و از اولین تقویم‌ها برای اهداف مذهبی استفاده می‌کردند.
با این حال، آنچه به ویژه جالب است، این واقعیت است که اندازه گیری زمان به طور مستقل در همه فرهنگ ها توسعه یافته است.
به نظر می رسد تعیین زمان جاری و اندازه گیری فواصل زمانی یک نیاز اساسی ضروری برای وجود انسان است.
زندگی بدون زمان سنجی در جامعه ما غیرقابل تصور شده است.
حتی اگر تلفن هوشمند به طور فزاینده ای جایگزین ساعت مچی شود، ساعت ها از هر نوع همراهی روزمره هستند که ما نمی توانیم و نمی خواهیم بدون آنها کار کنیم.
دنیای کار، فرآیندهای تولید، اوقات فراغت – بدون اندازه‌گیری زمان، نمی‌توانیم به‌موقع برای قرار ملاقات‌ها ظاهر شویم، در تجارت جهانی شرکت کنیم یا قرار ملاقات بگذاریم.
با این حال، از آنجایی که زمان به افراد گذرا بودن آنها را یادآوری می کند، ما رابطه ای دوسوگرا با آن داریم و دوست داریم تا حد امکان از زمانی که در اختیارمان است، “سودآور” استفاده کنیم.
آسمان همیشه یک زمان‌سنج مهم بوده است.
خورشید و ماه روز را به دو قسمت تقسیم می‌کنند.
از مصر باستان شناخته شده است که سایه بان هایی برپا می کردند که روزها را به ساعت تقسیم می کردند.
با این حال، این ساعت های سایه دار این عیب را داشتند که طول خطوط سایه در طول سال متفاوت بود.
ساعت‌های ستاره‌ای مورب که از حرکات صورت‌های فلکی استفاده می‌کردند، کارکرد مذهبی داشتندبا کمک آنها، مردگان باید راحت‌تر به بهشت صعود کنند.
